Kontakt, potrzebę bliskości, mamy wpisane w naszych autonomicznych systemach. Przez całe życie nieświadomie szukamy bliskości i kontaktu z drugim człowiekiem i z innymi istotami. Neuroafektywny model rozwojowy, ale nie tylko, stawia kontakt jako pierwszą potrzebę wokół której człowiek rozwija swoje umiejętności. Rozwój tych umiejętności pojawia się już w łonie matki i przyśpiesza tuż po narodzinach, mając wpływ na dalsze życie człowieka. Kontakt w tym wymiarze jest podstawową formą wymiany informacji ze światem zewnętrznym i staje się pierwszą umiejętnością odnajdywania wewnętrznego poczucia bezpieczeństwa. Korzystamy z kontaktu w każdej możliwej chwili, by poczuć się dobrze, bezpiecznie, również po to, by wzmocnić poczucie bezpieczeństwa u swoich bliskich. Gorzej jeśli zamykamy się na tę potrzebę z własnej woli przedkładając inne ważne rzeczy nad bliskość lub w okresie noworodkowym i niemowlęcym nie zostaliśmy właściwie przyjęci przez rodziców i bliskich właśnie w sferze kontaktu.
Właściwie dlaczego bliskie relacje i kontakt są takie ważne?
Już wiesz, że kontakt przez skórę jest pierwszym po narodzinach w jaki sposób człowiek doznaje rzeczywistości i przez długi czas jest to najważniejszy obszar wymiany informacji. Najdłużej trwające badania nad rozwojem człowieka (do chwili obecnej ponad 75 lat) wykazały, że osoby narażone na częsty i mocny stres, ale posiadające dobre, bliskie relacje z rodziną, przyjaciółmi, w tym łatwość korzystania z kontaktu bezpośredniego (przytulanie, dotykanie, poklepywanie po plecach, opieranie na ramieniu) miały najniższe ryzyko chorób i śmierci – niższe niż osoby cieszące się względnie komfortowymi i niestresującymi warunkami życia, ale żyjących bardziej samodzielnie – żyjąc stosunkowo najdłużej z grupy wszystkich badanych.
W innych badaniach nad wpływem bliskich relacji na doświadczanie stresu wykazano, że osoby umiejętnie szukające pomocy u bliskich, najlepiej znosiły stres. Oksytocyna, tak łatwo nazywana hormonem miłości, jest również hormonem…. stresu. Jest wytwarzana przez nasze organizmy w trakcie reakcji stresowej. Jej fizjologiczny cel to rozszerzanie i rozluźnianie napiętych i zwężonych podczas reakcji walki/ ucieczki, naczyń krwionośnych, tym samym chroni również nasze serce. W aspekcie społecznym ma za zadanie ułatwić nam poszukiwanie wsparcia po przejściu trudnych chwil. Jednak nie zawsze tak się dzieje, właśnie z przyczyn naszych wczesnych umiejętności związanych z kontaktem, które mogły być niewłaściwie wypracowane oraz z powodu naszych późniejszych nawyków mających wpływ na relacje.
Bez względu jak rozwijały się twoje umiejętności związane z kontaktem i jakie są twoje potrzeby i nawyki, zacznij dbać o kontakt fizyczny swój i swoich najbliższych – osoby umiejące prosić o pomoc, mające wsparcie w bliskich, mające tym samym większe poczucie bezpieczeństwa społecznego lepiej radzą sobie z długotrwałym stresem. Łatwiej regenerują się po urazach emocjonalnych, potrafią więcej mieścić i szybciej rozładowywać napięcia, regularnie ładują baterie. Osoby o dobrych bliskich relacjach mają większe poczucie bezpieczeństwa i lepiej funkcjonują w stresującym świecie. Zatem dbaj o siebie, przytulaj się codziennie, rozbudzając swoje wewnętrzne poczucie bezpieczeństwa i wspierając poczucie bezpieczeństwa swoich bliskich.